Ana içeriğe atla

Gamzede Bir Yer


Sevdanın yanağındaki gamzede bir yer bulma çabasıydı benimki. Sabahın kırağısında tarlaya giden ırgatların da gecenin köründe doklara yanaşan denizcilerin de meramı aynıydı; vardı hepsinin bir yâri, hiç olmazsa yâreni... Bir ben yalnızdım, ölümün huzurlu kollarını beklerken bir başıma.

Kelimelerle aram iyiydi her zaman. Kafiyeler yaratabilirdim hiç yoktan. Betimlerle boyayabilirdim sayfaları. Paragraflarca konuşturabilir ya da bir ünlemle susturabilirdim istediğimi. Satırlarımın arasında dans ederdi gözler, dilediğim ritimle. Çok istersem haraç bile keserdim gelen geçenden, birkaç damla gözyaşı ile. Anladık, çok iyiydim, çok iyiydim de hangi süslü söz gidenleri geri getirebilirdi ki?

Kuklaları canlandırabilir miydi üzerine yazdığım kâğıtlar? Yer altına gidip de dönebilir miydi kahramanlarım? Ya da yükselebilir miydi gökyüzüne ben ne kadar istesem de? Acılı anaların çocuklarını diriltebilir miydi ağıtlar? Savaşa düzülen methiyeler durdurabilir miydi dökülen o kanları? Şarkılar merhem olur muydu tecavüz edilen, karınları deşilerek bebekleri öldürülen kadınlara? Gazete kupürleri geçimini sağlar mıydı çocuk işçilerin? Açlık son bulur muydu din kitaplarıyla?

Hayır, gücüm yetmezdi bunlara. Yetmezdi eminim. Zaten böyle yüce, asil ve onurlu dertlerim de yoktu benim. Sevdanın gamzesinde yer bulma, orada tutunma çabasıydı sadece, bencil ve rezilce!

Gamzen yok mu? Boş ver, benim de çabalarım boşunaydı zaten…

 




Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sıradan

          Tüm muharebelerini kaybetmiş bir amiralin son kurşunu bu kelimeler. Bir insan kaç savaşta yenilebilir ki? İşte ben o kadar yenildim sana. Ah, hadi ama... Böyle bir cümlenin geleceğini sen de tahmin ediyordun, değil mi? Ezberlemiş olmalısın artık beni. İyice tanıyorsun, bir virtüözün enstrümanını tanıdığı gibi. Ve çoktan fark etmiş olmalısın aslında yitirdiğimi kelimeleri. Söyleyecek pek bir sözüm kalmamış geriye; birkaç süslü cümle ve biraz kafiye, o kadar! Sanki yine sarhoşum ve seni yazmak için bir bahane bulmuşum. Bir yerden ilham gelmiştir nasılsa, tanıdık bir müzik çalınmıştır kulağıma. Ne var bunda? Yazmak istiyorum, anlasana! [Yazasım Var #5] Ben bugün bile hâlâ otuzumda, seni düşünürüm her ayın dokuzu nda. Kafiyeler yazma çabam, onların güzel olduğuna dair batıl bir inançtan ibaret. Çünkü sen de güzelsin. Seni yazmak demek, süpernovaya dönüşen yıldızları yazmak gibidir. Çünkü bulutsular da güzeldir. Yazdıklarımı anlamaları için astron...

Necronomicon

Daha önce hiç söylenmemiş ne söyleyebilirim?       Çok yorgunum. Ve çoktan kayboldum. Artık ilhamımı da yitirdim sanırım.  Yaşamak falan da istemiyorum. Karanlık bir çukur var içimde, evrendeki en ağır nesne. Işığımı yutar, beni çeker içine. Sonsuza kadar sürüklenir, atomlarıma kadar ezilirim. Bugün yine griyim. Koca bir hayat boyunca yaşadıklarımı küçücük bir hisse sığdırıp nasıl tarif edeyim? Bu yüzden belki de susmak en iyisi. Çünkü ne kadar konuşsam o kadar anlamayacaksın beni. Yine de anlatmak geliyor içimden sana, ne yapayım? Seni yazmak bir çeşit nekromansi.       Yokluğuna dayanamayıp devrilir tümcelerim. Öyle olmasa, yani sen olsan, o zaman ben bile mutlu olabilirim. Dünya acılarla dolu bir yer olmaktan çıkar; yaşamak bundan böyle sadece ıstırap değil. Senden çocuğum olsun isterim. Adını Yaz koyarım. Adını içimdeki karanlığa doğan güneşten alır. O doğduğunda gün doğar; ışık olur. Bak gördün mü, artık yaşamamın bir anlamı var! Ölmeyi...

Anısına

      Bu, dünyada yazılmış en iyi ve en harika blog: Anısına.      Uzun zaman önce bir gece vakti kardeşim Semih ve ben, Ayvacık’tan Saray'a dönüyorduk. Uzun ve sessiz yolda bizden başka kimsecikler yoktu. Bütün gün alkol içmenin bize verdiği yetki ve yolun ıssızlığıyla birlikte; o gece o yoldaki -hatta belki de koca evrende- en gürültülü iki varlık bizdik.      Sonra birdenbire, yolun ortasında parıldayan bir ışık belirdi. Işık, sanki gözümüzün önündeki gerçeklik perdesinin yırtılması sonucu başka bir boyuta açılan ince bir çizgiden sızıyordu. Sonra çizgi büyüdü ve genişledi, gözlerimiz tamamen ışığın ihtişamına büründü. Açılan geçidin içinde bir siluet belirdi ve bizi o büyülenme halinden gerçeğe döndürdü. Sivri dişleri, kıvrımlı boynuzları ve kırmızı gözleriyle karşımızda Şeytan dikiliyordu.      Ve bize dedi ki: "Hemen şimdi, burada, bana dünyanın en iyi blogunu yazın! Yoksa ruhlarınızı yerim."      Donup kal...