Ana içeriğe atla

Paralel Evrenlerin Çöküşü


03.11.2017
Krakow

Kulaklarımda bir çınlama var. Hani şu bol aksiyonlu Hollywood filmlerinde esas adamın etrafına baktığı ve toz toprak içinde -muhtemelen bir patlamadan kurtulmuş- kulağındaki çınlama azalırken yavaş yavaş nefesini daha sonra da çevredeki insanların çığlıklarını ve siren seslerini duymaya başladığı sahnede olduğu gibi... Tam orda dur! Çünkü işte o adam benim ve bu sirenler de tepeme yıkılan paralel evrenler için çalıyor.

Bu sabah uyandığımda bugünün çok güzel bir gün olacağını düşünerek falan uyanmadım esasen. Aslına bakarsan söylediğim ilk sözcükler bir çift küfürden ibaretti. Prag'dan Krakow'a geçerken çok kötü bir otobüs yolculuğu yaptım. Yine de Prag harikaydı. Orada çok güzel olduğunu düşündüğüm bir yazı yazdım, başlığı "Sana Dair". Hayır, sana dair değil sadece ismi öyle. Neyse zaten bir ara atarım, sonra ister Ekim'e okursun ister Kasım'a. İşte her şey böyle başladı; yine bir yolculukla. Bu sefer, yolculukların en kötüsüyle...

Birkaç gün evvel paralel evrenlerin birinde vanilyalı-limonlu dondurma yiyordum. O an'ı düşündüğümde mutlu ve huzurlu hissediyorum. Bu evreni normal bir evrenden farklı yapan ne var diyecek olursan işin ilginç kısmı işte şimdi geliyor; vanilya topu sarı, limon topu beyazdı. Bu evren bir harika dostum. Senin de dikkatini çekti mi, hangi yazılarımda bu kadar içten kendimden bahsettiğim? Bilsen aklın şaşar, için kopar ama bir bok bilmiyorsun Jon Snow!

Nereden bilebilirsin ki? Senin evreninde sadece 3 dakika geçti. Başka bir 3 Kasımda yazdığım yazıyı okumayı yeni bitirdin. Belki üstüne bir sigara yaktın. Tüm bunları öngörmüştüm önceden. Bu zaman diliminde; tam 3 yıl önce! Lanet olası bir kahin gibiydim. O zaman diliminde de bir yolculuktaydım, sebebi bu olmalı. Paralel evrenlerde bir çakışma meydana gelmiş ve her şey birbirine girmiş. Bir an "Saray Belediyesine" söverken bir an bu yazıyı yazıyorum; kaldığım evin önündeki sokakta yol yapım çalışması var. "Krakow Belediyesi" çalışıyor... İş makinalarının uğultularını duymamak için kulaklık takmışım ve tanıdık bir şarkı dinliyorum. Yazının başındaki kulak çınlaması iş makinelerinden mi acaba? Bir an kulaklıklarım kulağımda, bir an sadece teki... Bir an gelecekteyim, bir an yıllar öncesinde...

Her şey birbirine giriyor, derinlik ve karanlık git gide artıyor. Ama beni o kadar da ürkütmüyor çünkü zaman geçtikçe duygulardan arınıyorum. Zaman geçtikçe zamandan bile arınıyorum. Git gide kaç boyutlu olduğunu kestiremediğim bir varlığa dönüşüyorum. Tövbe haşa; Allah oluyorum! Ama ne var tahmin et? Sadece Allah'a mahsus bir şey var. Yalnızlık. Git gide yalnız kalıyorum...




Etiketler

Etiketler:

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sıradan

          Tüm muharebelerini kaybetmiş bir amiralin son kurşunu bu kelimeler. Bir insan kaç savaşta yenilebilir ki? İşte ben o kadar yenildim sana. Ah, hadi ama... Böyle bir cümlenin geleceğini sen de tahmin ediyordun, değil mi? Ezberlemiş olmalısın artık beni. İyice tanıyorsun, bir virtüözün enstrümanını tanıdığı gibi. Ve çoktan fark etmiş olmalısın aslında yitirdiğimi kelimeleri. Söyleyecek pek bir sözüm kalmamış geriye; birkaç süslü cümle ve biraz kafiye, o kadar! Sanki yine sarhoşum ve seni yazmak için bir bahane bulmuşum. Bir yerden ilham gelmiştir nasılsa, tanıdık bir müzik çalınmıştır kulağıma. Ne var bunda? Yazmak istiyorum, anlasana! [Yazasım Var #5] Ben bugün bile hâlâ otuzumda, seni düşünürüm her ayın dokuzu nda. Kafiyeler yazma çabam, onların güzel olduğuna dair batıl bir inançtan ibaret. Çünkü sen de güzelsin. Seni yazmak demek, süpernovaya dönüşen yıldızları yazmak gibidir. Çünkü bulutsular da güzeldir. Yazdıklarımı anlamaları için astron...
Yorum Gönder
Devamı

Necronomicon

Daha önce hiç söylenmemiş ne söyleyebilirim?       Çok yorgunum. Ve çoktan kayboldum. Artık ilhamımı da yitirdim sanırım.  Yaşamak falan da istemiyorum. Karanlık bir çukur var içimde, evrendeki en ağır nesne. Işığımı yutar, beni çeker içine. Sonsuza kadar sürüklenir, atomlarıma kadar ezilirim. Bugün yine griyim. Koca bir hayat boyunca yaşadıklarımı küçücük bir hisse sığdırıp nasıl tarif edeyim? Bu yüzden belki de susmak en iyisi. Çünkü ne kadar konuşsam o kadar anlamayacaksın beni. Yine de anlatmak geliyor içimden sana, ne yapayım? Seni yazmak bir çeşit nekromansi.       Yokluğuna dayanamayıp devrilir tümcelerim. Öyle olmasa, yani sen olsan, o zaman ben bile mutlu olabilirim. Dünya acılarla dolu bir yer olmaktan çıkar; yaşamak bundan böyle sadece ıstırap değil. Senden çocuğum olsun isterim. Adını Yaz koyarım. Adını içimdeki karanlığa doğan güneşten alır. O doğduğunda gün doğar; ışık olur. Bak gördün mü, artık yaşamamın bir anlamı var! Ölmeyi...
Yorum Gönder
Devamı

Anısına

      Bu, dünyada yazılmış en iyi ve en harika blog: Anısına.      Uzun zaman önce bir gece vakti kardeşim Semih ve ben, Ayvacık’tan Saray'a dönüyorduk. Uzun ve sessiz yolda bizden başka kimsecikler yoktu. Bütün gün alkol içmenin bize verdiği yetki ve yolun ıssızlığıyla birlikte; o gece o yoldaki -hatta belki de koca evrende- en gürültülü iki varlık bizdik.      Sonra birdenbire, yolun ortasında parıldayan bir ışık belirdi. Işık, sanki gözümüzün önündeki gerçeklik perdesinin yırtılması sonucu başka bir boyuta açılan ince bir çizgiden sızıyordu. Sonra çizgi büyüdü ve genişledi, gözlerimiz tamamen ışığın ihtişamına büründü. Açılan geçidin içinde bir siluet belirdi ve bizi o büyülenme halinden gerçeğe döndürdü. Sivri dişleri, kıvrımlı boynuzları ve kırmızı gözleriyle karşımızda Şeytan dikiliyordu.      Ve bize dedi ki: "Hemen şimdi, burada, bana dünyanın en iyi blogunu yazın! Yoksa ruhlarınızı yerim."      Donup kal...
Yorum Gönder
Devamı