Ana içeriğe atla

Düş


Dingin bir akşamüstünde, çarşafla örtülmüş durgun denizin minik dalgaları vuruyordu ayaklarını sarkıtarak oturduğu rıhtıma. Batmakta olan güneş yüzünün sağ tarafına vuruyor ve gözünü alıyordu. Kesik kesik esen meltem burnunun alıştığı yosun ve balık kokusunu bir anlığına temizleyerek tekrar hatırlatıyordu.

"Dün gece bir rüya gördüm." Dedi, suskunluğa alışmış ses telleriyle.

Söyleyeceği bu kadardı. Cümlesindeki vurgudan sözüne devam etmeyeceği anlaşılıyordu. Söylemiş ve bitmişti. Bunu bir müddet süren bir sessizlik takip etti. Sessizlik ise anca oradan oraya kanat çırpıp, etraftakilere küfredercesine öten martıların sesi ve arkadan geçen insanların gürültüsü kadar sessizdi. Sonunda, kadife yumuşaklığındaki sesiyle konuşan kadını duydu.

"Ne gördün?" Diye sordu kadın, neredeyse ilgili olduğu bile söylenebilirdi.

"Hatırlamıyorum." Diye yanıtlayıverdi sağına dönerken. Güneş artık tam karşıdan vuruyor olmasına rağmen o kadar parlak görünmüyordu. Kadın güneşten daha sıcak ve daha parlakmış gibi onu gölgede bırakıyordu. Bir yükselip bir alçalan dalgaları ya da onlara eşlik edercesine salladığı ayaklarını izleyen kadın, mutlu görünüyordu. Rıhtımın ekşimiş kokusu kalmamıştı. Ne var ki bu manzaraya rağmen içi bir türlü huzurla dolamıyordu.

"Önemli bir rüya gibi hissettiriyor ama düşündükçe tarif edemediğim bir hüzne kapılıyorum." Diye devam etti. "Sanki köpeğim ölmüş gibi bir hüzün." Dedi ve yine sustu. Söyleyeceği bu kadardı. Tekrar önüne döndü ve denize açılan tekneleri seyre daldı. Nereye gidiyorlardı kim bilir? Nasıl bir hayatları vardı içindekilerin? Zor bir meslek miydi balıkçılık? Tabii ki zordu, tan ağarıncaya kadar denizle boğuşacaklardı. Üstüne binlerce ölü balığın kokusu...

"Senin köpeğin yok ki." Dedi kadın kıkırdayarak.

Savrulup gittiği karanlık düşlerin anaforundan çekip çıkardı bu gülüş onu. Tekrar dönüp kadına baktı. Güneş gitgide büyüyor ve kızıla dönüyordu. Bu sefer kadın da ona baktı. Gözlerinin kavuştuğu o kısacık anda içine bir kıvılcımın düştüğünü hissetti. Korkmuş, heyecanlanmış, sevinmiş ve hüzne kapılmıştı. Hepsi o kısacık anda olup bitti.

"Evet..." Dedi içinde uyanan duyguların etkisiyle. Söyleyeceği şey sadece bu kadar değil gibiydi.

"Benim köpeğim yok." Dedi, özlemini çektiği şeyin ne olduğunun nihayet farkına varırken. Hüznünün kaynağını bulmuştu. Burası, son kez yan yana oturdukları yerdi.

"Rüya buydu." Dedi.






 

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sıradan

          Tüm muharebelerini kaybetmiş bir amiralin son kurşunu bu kelimeler. Bir insan kaç savaşta yenilebilir ki? İşte ben o kadar yenildim sana. Ah, hadi ama... Böyle bir cümlenin geleceğini sen de tahmin ediyordun, değil mi? Ezberlemiş olmalısın artık beni. İyice tanıyorsun, bir virtüözün enstrümanını tanıdığı gibi. Ve çoktan fark etmiş olmalısın aslında yitirdiğimi kelimeleri. Söyleyecek pek bir sözüm kalmamış geriye; birkaç süslü cümle ve biraz kafiye, o kadar! Sanki yine sarhoşum ve seni yazmak için bir bahane bulmuşum. Bir yerden ilham gelmiştir nasılsa, tanıdık bir müzik çalınmıştır kulağıma. Ne var bunda? Yazmak istiyorum, anlasana! [Yazasım Var #5] Ben bugün bile hâlâ otuzumda, seni düşünürüm her ayın dokuzu nda. Kafiyeler yazma çabam, onların güzel olduğuna dair batıl bir inançtan ibaret. Çünkü sen de güzelsin. Seni yazmak demek, süpernovaya dönüşen yıldızları yazmak gibidir. Çünkü bulutsular da güzeldir. Yazdıklarımı anlamaları için astron...

Anısına

      Bu, dünyada yazılmış en iyi ve en harika blog: Anısına.      Uzun zaman önce bir gece vakti kardeşim Semih ve ben, Ayvacık’tan Saray'a dönüyorduk. Uzun ve sessiz yolda bizden başka kimsecikler yoktu. Bütün gün alkol içmenin bize verdiği yetki ve yolun ıssızlığıyla birlikte; o gece o yoldaki -hatta belki de koca evrende- en gürültülü iki varlık bizdik.      Sonra birdenbire, yolun ortasında parıldayan bir ışık belirdi. Işık, sanki gözümüzün önündeki gerçeklik perdesinin yırtılması sonucu başka bir boyuta açılan ince bir çizgiden sızıyordu. Sonra çizgi büyüdü ve genişledi, gözlerimiz tamamen ışığın ihtişamına büründü. Açılan geçidin içinde bir siluet belirdi ve bizi o büyülenme halinden gerçeğe döndürdü. Sivri dişleri, kıvrımlı boynuzları ve kırmızı gözleriyle karşımızda Şeytan dikiliyordu.      Ve bize dedi ki: "Hemen şimdi, burada, bana dünyanın en iyi blogunu yazın! Yoksa ruhlarınızı yerim."      Donup kal...

Necronomicon

Daha önce hiç söylenmemiş ne söyleyebilirim?       Çok yorgunum. Ve çoktan kayboldum. Artık ilhamımı da yitirdim sanırım.  Yaşamak falan da istemiyorum. Karanlık bir çukur var içimde, evrendeki en ağır nesne. Işığımı yutar, beni çeker içine. Sonsuza kadar sürüklenir, atomlarıma kadar ezilirim. Bugün yine griyim. Koca bir hayat boyunca yaşadıklarımı küçücük bir hisse sığdırıp nasıl tarif edeyim? Bu yüzden belki de susmak en iyisi. Çünkü ne kadar konuşsam o kadar anlamayacaksın beni. Yine de anlatmak geliyor içimden sana, ne yapayım? Seni yazmak bir çeşit nekromansi.       Yokluğuna dayanamayıp devrilir tümcelerim. Öyle olmasa, yani sen olsan, o zaman ben bile mutlu olabilirim. Dünya acılarla dolu bir yer olmaktan çıkar; yaşamak bundan böyle sadece ıstırap değil. Senden çocuğum olsun isterim. Adını Yaz koyarım. Adını içimdeki karanlığa doğan güneşten alır. O doğduğunda gün doğar; ışık olur. Bak gördün mü, artık yaşamamın bir anlamı var! Ölmeyi...