Pazar Kahvaltısı

 

    Hâyâllerimi inşa ettiğim yer burası; ve özümün şekillendiği... Gittiğim en uzak mesafeleri bile buraya göre ölçerim hâlen. Çünkü bu yer dünyamın merkezi. Beni son tanıyan büfeci de öldüğünde kapanmış dükkânı. Sürdürebileceğim sadece nostaljik bir romantizm. Göz alıcı sokak lambalarının altına yağmur çiser, sabahları ufuklarına sisler çöker. En beklemediğim anda hatıranla karşılaşırım.

    Yollar da çehresiyle birlikte değişir şehrin. Biraz da çirkinleşir tabii, sanki dünyanın en güzel yeriymiş gibi. Ah, siz onu bir de benim gözlerimle görseydiniz! Gözlerim mi daha gençti yoksa başımdaki kavak yellerinden mi? Aralık sonunda, eski sevgili, sokaklarına yaz'ı getirirdi. Ailecek oturulup bir pazar kahvaltısı edilirdi. Ben, seni hep daha çok severdim! Sen bana bunları yazdırabileceğini bilmezdin. Bir zamanlar burası kendimi ait hissettiğim bir yerdi. Artık o kişiye benzemiyorum dahi.

    Yarım kalan tüm yazılarımın devamı bu. Şehrin sokaklarından bir sergi. Hatıralarımdan bir kolaj, sana dair enstantaneler... Bunlar objektifime yansıyan duyguların rengi. Nerelere gittim hiçbirinden dönemeyecekken geri. Maceralar ve mitlerle dolu masallar anlatırdım sana, bir kez olsun izin verseydin. Bir kez daha ve bir kez daha... Bilmezdin, bir türlü doyamazdım seninle konuşmaya. Hepsi milyon yıl kadar önceydi. Şimdi hayaletin dahi gezmiyor bu yabancı sokaklarda. Ben de sokaklara yabancıyım zaten. Artık aynı şarkıları bile dinlemiyoruz belki. Ama ne güzeldi seni sevmek! Keşke zamanında bunu ben de bilseydim.

    Bu yer, her zaman benim yeniden başlayabileceğim bir yerdi. En azından hep öyle zannederdim. Bugün, parklarına bile yabancı olduğum bu yer; ağaçlarının altına oturup da sana bir şiir yazmadığım... Değişmiş her şey, iş işten geçmiş. Naaşım Ayaspaşa Camii'nden kalkmamış. Gömmemişler beni, şehirle birlikte, sen bizi terk ettiğinde. Unutmuş ahâli, vermemiş hoca selâmı. Bu yer; benim hâyâllerimin de yıkıldığı bir yer! Sen gibi, ben gibi; artık tanımadığım...