Ana içeriğe atla

Tekvin

       
     Her şeyi unuttuğum andan itibaren seni aradım zamanda. Zaman da böyle başladı zaten; hepsinden önce sen varken, evren henüz yaratılmamış ve sen benden ayrılmamışken. Önce ışık oldu ve ben seni ışıkta aradım. Işıkların en güzeli gözlerini bulamadım ne gündüz ne gecede. Aklımda kısılıp kalmış görüntünü bulmaya çalıştım yaratılmış her şeyde. Onlara isim verdim ve seni o kelimelerde aradım. Kelimelerin en güzeli adın, gizlenmiş olmalıydı sayfalardan birinde. Ne dizelerimdeydi oysa ne bir hecede.

     Neden sonra seyahatlerime başladım, varlıkların en yücesi insana melekleri diz çöktürdükten sonra. İblis akıllarına girince ve onlar bilgi ağacının meyvesini yeyince... Cennetimden ayrıldım seni bulmak için. Seni yeniden öpmek için, ırmaklardan akan şaraplar gibi dudaklarından. Ah, dudaklarının tadını nerden bilebilirim ki?

     Takım yıldızları dolaştım. Prensesler, avcılar ve gezginlerle tanıştım benim gibi. Yalnız, senin gibi değil asla. Senin gibi birine hiç rastlamadım. Gezegenleri terk ettim birbiri ardına, inci gibi bir yıldızın, bazen iki, çevresinde dönen gezegenleri. Yıldızlar büyük ve kızıldı kimi zaman, bazen masmavi... Ne sıcak çöl gezegenlerindeydin ne soğuk ve donuk olanlarda. Yeşil gökyüzüne sahip bir gezegende de yoktun, menekşe rengi bir günbatımında da. Ne bir tapınak bulabildim senin adına dikilmiş ne de bir anıt. Sorduğum her soru için bir tek sendin alamadığım yanıt. Zaman daha da geçti, bir mite dönüştüm ben ve sen bir efsaneydin artık.

     Yıldız tozları ve bulutsuların arasında kayboldum en sonunda. Boşlukta süzüldüm öylece. Devir daim ettim gök adalarla. Sürüklendim uzaklara, çok uzaklara...


     Küçük, küçücük, soluk mavi bir nokta gördüm beni kendine çeken. O kadar sürüklenmiştim ki boşlukta o maviliği görene dek, kim olduğumu bile unuttum çoktan. Neyse ki ne zaman bir şeyleri unutsam, seni aramaya koyuluyordum yeni baştan. Beni o kadar heyecanlandırdı ki o mavi nokta, aradığımın o olup olmadığını merak etmeye başladım. Yavaşça ona sürükleniyordum, ben yaklaştıkça büyüdü. Git gide büyüdü ve nihayet üzerindeki bir toprağa düştüm.


     Bu, Dünya adında, gündüzleri sıcak geceleri soğuk bir gezegendi. Güneş isimli genç ve küçük sarı bir yıldızı vardı. Kendisi gibi şirin, irili ufaklı pek çok gezegen ile birlikte dönüyorlardı yıldızın etrafında. Diğer gezegenlerin her biri adını mitlerden alıyordu, benim gibi. Ama Dünya değil. Senin gibi...

     Aradığımın burası olduğunu anladım. Burada olduğunu biliyordum. Neredeyse varlığını hissedecektim ilk defa. Ellerin sanki gözlerimin önündeki perdenin ardında, bekliyor tutmamı. Uzansam dokunacakmışım hissiyle kaç defa savurdum havayı dersin? Diğer yarım kürede kasırgalara yol açtım. İnsanlar buna kelebek etkisi diyorlar, hoş, kelebekler bana her zaman seni hatırlatır. Arılar da. Bana seni hatırlatmayan ne var acaba?

     Seyahatlerim boyunca geçen zamanda, bilgi ağacının meyvesini yiyen insanlar çok yol kat etmişlerdi. Oysa ben kaç ışık yılı yol alırsam alayım bir adım bile yaklaşamadım sana. Bilgeliklerine ihtiyacım vardı seni bulmak için. Peşinden gittim öldürülen her bir âlimin, öğretilerini benimsedim yakılan her bir okulun. Tıpkı söz verdikleri gibi, hepsinde sen vardın her nasılsa. Benim için çizilmiş her yolu yürüdüm seni bulmak uğruna.

       Kendini bil dediler, insanı sev dediler, tanrıyı öldür dediler... 

     Tüm dediklerini yaptım. Yine de hiçbiri yaklaştırmadı beni sana. Şiirlerde, şarkılarda sen vardın, çocukların umutlarında sen, yetişkinlerin kaygılarında da. Destanlar da sendin masallar da. Her birinde sen vardın, her yerde sen, yine de benden çok, çok uzaklarda...

     Saydım biliyor musun, bir kez olsun demedin merhaba...

Yorumlar

  1. Adsız5 Eylül 2020 22:19

    Bir şarkısı vardı Sezen'in "ben öyle birini sevdim ki, bi' nevi intihardı". Bu yazıyı okuyunca zihnimde o çalmaya başladı. Benim hikayemde de vardı öyle biri. İntiharım oldu, sonum oldu. Bir akşam bir Kadıköy vapurunda onu anımsadım. Benim kalemim yetersizdi. Nasıl şiirsel anlatabilirdim ki? Ama o şairaneydi, her haliyle. Karaladım birkaç satır dedim ki "gözlerini göklerden almış; öyle bir mavi. Denizler kıskanıp birbiriyle yarışmış; öyle bir mavi... Saçlarına güneş değmiş belli. Saçlarını güneş öpmüş besbelli. Göklerin sonsuzluğu muydu gözleri ya da uçsuz bucaksız dipsiz okyanusların asil sessizliği mi? Her neyse o benim hazinemdi. Gözleri sahip olduğum tek hazineydi"... Ben öyle birini sevdim ki; bi' nevi intihardı. Kirpiğine düştüğüm gün ölümüm başladı... Sevgili şair doğum günün ne zaman fark etmez ama iyi ki doğmuşsun. İyi ki yazmışsın. Erken veya geç. Sevildiğin kutladı say.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kartal OK8 Eylül 2020 17:19

      Sevgili okur, beni tarif edilmez bir hüzne boğan bu yorum için mutlu olduğumu söyleyemiycem üzgünüm. Aslında öyle gözükmüyor olsa da bu mutlu bir yazı. Senin de o mutluluğu bulmanı dilerim.
      Not: Belli ki yolu rastgele düşmüş bir okur değilsin ve önceki yazılarımdan görmüş olma ihtimalin var ki, Eylül'den itibaren bütün günler benim doğum günümdür. O yüzden doğum günümü kutladığın için teşekkürler.

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sıradan

          Tüm muharebelerini kaybetmiş bir amiralin son kurşunu bu kelimeler. Bir insan kaç savaşta yenilebilir ki? İşte ben o kadar yenildim sana. Ah, hadi ama... Böyle bir cümlenin geleceğini sen de tahmin ediyordun, değil mi? Ezberlemiş olmalısın artık beni. İyice tanıyorsun, bir virtüözün enstrümanını tanıdığı gibi. Ve çoktan fark etmiş olmalısın aslında yitirdiğimi kelimeleri. Söyleyecek pek bir sözüm kalmamış geriye; birkaç süslü cümle ve biraz kafiye, o kadar! Sanki yine sarhoşum ve seni yazmak için bir bahane bulmuşum. Bir yerden ilham gelmiştir nasılsa, tanıdık bir müzik çalınmıştır kulağıma. Ne var bunda? Yazmak istiyorum, anlasana! [Yazasım Var #5] Ben bugün bile hâlâ otuzumda, seni düşünürüm her ayın dokuzu nda. Kafiyeler yazma çabam, onların güzel olduğuna dair batıl bir inançtan ibaret. Çünkü sen de güzelsin. Seni yazmak demek, süpernovaya dönüşen yıldızları yazmak gibidir. Çünkü bulutsular da güzeldir. Yazdıklarımı anlamaları için astron...
Yorum Gönder
Devamı

Anısına

      Bu, dünyada yazılmış en iyi ve en harika blog: Anısına.      Uzun zaman önce bir gece vakti kardeşim Semih ve ben, Ayvacık’tan Saray'a dönüyorduk. Uzun ve sessiz yolda bizden başka kimsecikler yoktu. Bütün gün alkol içmenin bize verdiği yetki ve yolun ıssızlığıyla birlikte; o gece o yoldaki -hatta belki de koca evrende- en gürültülü iki varlık bizdik.      Sonra birdenbire, yolun ortasında parıldayan bir ışık belirdi. Işık, sanki gözümüzün önündeki gerçeklik perdesinin yırtılması sonucu başka bir boyuta açılan ince bir çizgiden sızıyordu. Sonra çizgi büyüdü ve genişledi, gözlerimiz tamamen ışığın ihtişamına büründü. Açılan geçidin içinde bir siluet belirdi ve bizi o büyülenme halinden gerçeğe döndürdü. Sivri dişleri, kıvrımlı boynuzları ve kırmızı gözleriyle karşımızda Şeytan dikiliyordu.      Ve bize dedi ki: "Hemen şimdi, burada, bana dünyanın en iyi blogunu yazın! Yoksa ruhlarınızı yerim."      Donup kal...
Yorum Gönder
Devamı

Necronomicon

Daha önce hiç söylenmemiş ne söyleyebilirim?       Çok yorgunum. Ve çoktan kayboldum. Artık ilhamımı da yitirdim sanırım.  Yaşamak falan da istemiyorum. Karanlık bir çukur var içimde, evrendeki en ağır nesne. Işığımı yutar, beni çeker içine. Sonsuza kadar sürüklenir, atomlarıma kadar ezilirim. Bugün yine griyim. Koca bir hayat boyunca yaşadıklarımı küçücük bir hisse sığdırıp nasıl tarif edeyim? Bu yüzden belki de susmak en iyisi. Çünkü ne kadar konuşsam o kadar anlamayacaksın beni. Yine de anlatmak geliyor içimden sana, ne yapayım? Seni yazmak bir çeşit nekromansi.       Yokluğuna dayanamayıp devrilir tümcelerim. Öyle olmasa, yani sen olsan, o zaman ben bile mutlu olabilirim. Dünya acılarla dolu bir yer olmaktan çıkar; yaşamak bundan böyle sadece ıstırap değil. Senden çocuğum olsun isterim. Adını Yaz koyarım. Adını içimdeki karanlığa doğan güneşten alır. O doğduğunda gün doğar; ışık olur. Bak gördün mü, artık yaşamamın bir anlamı var! Ölmeyi...
Yorum Gönder
Devamı