Sıradan

    

    Tüm muharebelerini kaybetmiş bir amiralin son kurşunu bu kelimeler. Bir insan kaç savaşta yenilebilir ki? İşte ben o kadar yenildim sana. Ah, hadi ama... Böyle bir cümlenin geleceğini sen de tahmin ediyordun, değil mi? Ezberlemiş olmalısın artık beni. İyice tanıyorsun, bir virtüözün enstrümanını tanıdığı gibi. Ve çoktan fark etmiş olmalısın aslında yitirdiğimi kelimeleri. Söyleyecek pek bir sözüm kalmamış geriye; birkaç süslü cümle ve biraz kafiye, o kadar! Sanki yine sarhoşum ve seni yazmak için bir bahane bulmuşum. Bir yerden ilham gelmiştir nasıl olsa, tanıdık bir müzik çalınmıştır kulağıma. Ne var bunda? Yazmak istiyorum, anlasana! [Yazasım Var #5] Ben bugün bile hâlâ otuzumda, seni düşünürüm her ayın dokuzunda. Kafiyeler yazma çabam, onların güzel olduğuna dair batıl bir inançtan ibaret. Çünkü sen de güzelsin. Seni yazmak demek, süpernovaya dönüşen yıldızları yazmak gibidir. Çünkü bulutsular da güzeldir. Yazdıklarımı anlamaları için astronomiyi ve uzayı bilmeleri gerekmez ya da boynundaki yıldızları... Yaşananlara tanık olmalarına da gerek yok, imgeler sığ. Kapalı anlatımlar ve gömülü anlamlar, yüzeyin yalnızca bir kat altında. Bu yüzden okumayı bıraksınlar, biraz sevmeye baksınlar. Sevenler anlar. Anlamazlarsa da kabahat benim, üstlenirim... Ne de olsa, ne sevmeyi becerebildim ne sevilmeyi bu hayatta. Bir tek, soğuğu ciğerlerime çekmeyi bildim, ayazda tir tir titremeyi! Bu yüzden adına Yaz dedim. Seni özledim be, ah, çok özledim! Sen saçlarınla savaşırdın, saçların benimle. Herkeste seni arardı gözlerim. Bana gökyüzüsün artık, uzanırım fakat dokunamaz ellerim. Sen; gençlikten bir anı, cızırtılı kulaklıktaki bir tını, mistik bir anlatı... Bense bir hayalperest, İkarus gibi, gökyüzüne dokunabileceğine inanan. Ama o da düşmüş sonunda, erimiş balçık kanatları.     Fark ettiğin üzere bu yazı tamamı ile benim hakkımda. Normalde böyle olmaz, seni betimlerim. Ancak fayda etmiyor betimlerim. Denemekten yoruldum, büyülü değil yeterince kelimeler. Bugüne kadar seni hiç etkilemediler. Bazen ağzınla kuş da tutsan yetmez. Ya da ben yeterince yetenekli değilimdir, kim bilir? Ben bilirim! Bana sorsan, sana yazılan en güzel satırları ben yazdım. Hatırlıyorum, bir gün anlamı gömmek için o kadar derin kazdım ki ben bile içinde kaldım. Neyse, senin ve benim haricimde de okuyanlar var bu yazıyı, hayatımın figüranları. Tıpkı benim, senin hayatında olduğum gibi... İşe yarar bir şey okuyamadılar bu yazıdan, manitaya göndermelik bir cümle bile çıkmadı onlara. Böyle bir vaadim yoktu en azından. Başlıkta daha bahsettim bunun nasıl bir yazı olduğundan. Birkaç süslü cümle, belki biraz kafiye, bir de...

(Orion Bulutsusu)