Yazıt

                                                                                                                                         26.01.2018 Merhaba, Ben senin ve onun ve daha bir çoğunun hayatına hüzün getirenim.  Sebebi çocukluğum sanırım. Papatyalardan taç yapmayı öğretmedi hayat bana. Gök yüzüne bakıp, bulutları hayallerime benzetirken çiçeklerin yapraklarını kopardığımdan... Öğretmenimin en gözdesi de değildim, ahh kıskançlığım bu yüzden ve yalnızlığım da. Mutluluğu öğrenmek yerine içindeki mutsuzluğu ehlileştirmeyi öğrenmek zorunda kaldın mı sen? Onunla yaşamaya alışıp onu her gün besledin mi? Ya bir canavar yaratmış olsaydın o zaman ne olurdu? Seni yense ve kaçıp gitseydi... Bir canavarı ne kadar kafesinde tutabilirsin? Seni yemesinden önce onu ne kadar aç bırakabilirsin? Bunlar onun suçu değil tabii, bana sevmeyi de öğretti. Gidişini sonbahara benzettiğim zamanları hatırlıyorum. Ağaçların yapraklarını döküşü veda öpüşün. Hazan bir türlü durmak bilmeyen zaman. Sonr

01.11.2017 Prag, Çekya Her şeyin en doğrusunu bildiğim zamanları hatırlıyorum. Her şeyde en iyisi olduğumu. En karanlık sokaklardan geçtiğimi; en çetin yolu seçtiğimi. Bana sorsan o zamanlar tarif bile edemezdim seni ne kadar sevdiğimi. Eh, bir de işin içine katınca gençliğimi... Şimdi yıllar geçti, biraz da büyüdüm sanırım. Artık ne kendimi seviyorum o kadar ne seni. Aslına bakarsan bir hayli özlüyorum o günlerimi... Uzayın derinliklerinde seni aramaya çıkmadan önce söz vermiştim kendime, insanları doğruya götüreceğime, zulüm görenleri özgürleştireceğime. Beceremesem de bu uğurda ölecektim. Yolcuğuluma da böyle başlamıştım evet. Seni bulamazsam dönecektim. Hep en güzel şeyler lanetimiz olur. Seni buldum. Bir daha geri dönemememin sebebi buydu. Ve en büyük günahlara girmemin! Ben bir toz bulutuydum. Gezegenler ve yıldızlar oldum. Toprağa ve suya hayat verdim. Bir çocuktum eskiden. Büyüyüp seni korumak istedim. Son'un çanlarını duyduğum an seni kurtarmak istedim.