Yazıt

İster mırıldan, ister sessiz sessiz içinden oku bunu. Ne yaparsan yap, tam şurada müzik girer ben yazarken. Ama bu paragraflarda edebiyat parçalamam daha fazla. Çünkü anlamazsın. Ağlasam sesimi duymazsın mısralarımda, gözyaşlarıma dokunamazsın. Oysa ben gökyüzünden yağdırırım senin gözyaşlarını. Hayır! Can veren yağmurlara benzetmem artık. Atmosfere giren bir gök taşının parçalanıp dağılmış alev topları gibi düşersin topraklarıma, yakarsın. Dinozorların neslini tüketir, Ay’ı yer küreden koparırsın… Cennetten kovulmuş günahkâr melekler gibi düşersin yeryüzüme. İlahiler duyulmaz artık sesinden, lütfunu yitirirsin tanrının. Bana felaketler getirirsin. Kötülük de bir zamanlar sevginin olduğu kadar derinlerine işler halklarımın. Çalıp çırpıp öldürürler, zulüm ederler masumlarıma. Ne kadar tövbe edip yalvarsan da bir daha kanatlarını geri alamazsın. Hesabımız mahşere kalır. Uzaydan gelen gemiler gibi inersin dünya üzerine, yağmalarsın. Üstün bir türün gördüğü aşağı ırklardandır canlılarım se

        Sen bilmezsin, bu şehrin sokaklarında seni hatırlıyorum. Cadde tatlı bir telaş içindeyken sana rastlayacakmışım gibi. Yağmur yağıyor ve dar sokaklar sağlı sollu kafelerden gelen solgun ışıkların altında parıldıyor. Tıpkı gözlerin gibi küçücük inciler saçılıyor önüme, ben de hatıralardan onları topluyorum.       Ellerin ellerimdeyken, kışın bizi bir palto gibi sarmaladığı o soğuk gecelere uyanıyorum ne zamandır, kaldırımda sere serpe. Işık yok, ellerin de... Gidecek bir evim yok, kendi şehrimde kayıbım. Oysa bunlar benim şehrimin sokakları, benim kaldırım taşlarım. Solgun sarı ışıklar, sokak lambalarını terk etmiş ve gölgeler dans etmiyor artık kuytularımda. Dönüp bakınca köşe başında sen gözükeceksin sanıyorum, yerinde yeller dahi esmiyor.        Ne vakit uyansam, hayat bana inat devam ediyor. Gördüğüm korku dolu bir kâbus mu yoksa kaçıp sığındığım tatlı bir düş mü ayırdına varmak güç. Kaçabileceğim tek yer derin ve ıssız bir karanlık. Onun haricindeki her yer bana seni hatırla