Ana içeriğe atla

Adın Hazan


Bir kadifenin üzerinde izler kalır.
Eylül diyen dudakların yasaklanır.
Kafenin birinde çalan müzik kırılma anı olur.
Üzerine yol kenarındaki su birikintisi sıçrar.
Sen ellerimi tutarsın...

Sen ellerimi tutarsın be!
Dünyanın en güzel yalanını atarsın.
Seni hiç bırakmayacağım der ve bakarsın.
Gözlerin bir yaz güneşi; parıldar.
Sende kalan şiirlerimi yakarsın.

Kadifeye dokunamam artık.
Eylül bir daha gelmez.
Makyajın gözyaşı olup akar...
Gözlerim hükmünü yitirmiş birer padişah,
Göz kapaklarım bir hamalın geçim kaynağı.
Davam, uğrunda ölünecek bir idea.
Umutlarım satılmış birer korkak.
Bütün çabalarım boşa çıkar...
Sevmek dediğin huysuz bir ihtiyar.
Bense yaramaz bir çocuk,
Koşuşturan buğday tarlasında.
Adın, koca bir mevsim.
Bir denizci olsa kaybolurdu fırtınanda.

Gücüm yetmez artık son bir kez savaşmaya.
Vücudum bir darbe daha kaldırmaz.
Ruhum bir delikanlı, kapına koşar;
Asker traşlı, elinde bir buket papatya.
Hatalarım peşimi bırakmaz.
Sen yine de kapını açarsın bana.
Gülüşün yaralarımı sarar...

Etiketler:

Yorumlar

  1. Adsız4 Eylül 2018 20:51

    Güzel Olmuş

    YanıtlaSil
  2. WebKenti21 Eylül 2018 23:17

    Uzun soluklu bloglar güzeldir.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kartal OK4 Ekim 2018 15:55

      Uzun soluklu bloglarda ben de gösterilen özenin, en azından samimiyetin daha fazla olduğunu düşünüyorum. Teşekkür ederim.

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Her Ayın Dokuzu

              Her yazın kendine has bir kokusu vardır. Kesik bir meltem eser ve o an hatırlarsın. Kimi zaman Şirince Şarabı tadında, bazen de balık ve bira... Akşamüstü turunculuğunda fark edersin tükendiğini tüm kelimelerin. Söylenecek pek bir şey kalmaz geriye. Yaşın yirmi dokuz. Artık her ayın dokuzu bir armağandır eski sevgiliye. Gitarcının hediyesi renkli bir pena, şairinki birkaç kafiye. Ve sen, öylece beklemeye devam edersin akşam çökerken. Gün aheste uzaklaşır.        Gökyüzüne yıldızlar yaraşır, dudağında muzip bir gülümseme. Hiçbir ressam boyayamaz güzelliğini. Tanrı varsa en büyük kanıtı sensin. Ne bir eserim yakışır gözlerine, ne de ben hatırladığın o aptal çocuğum artık. Aşk, âlimlerin kendilerini işine adamak için uydurduğu bir bahane miydi sadece? Yoksa kuyumcular daha fazla pırlanta satsın diye mi severiz sence? Boşver, bazı soruların cevabının olmasının dahi bir mânâsı yoktur. Hayat da böyle belki, gelip geçiyor yaşıyoruz diye nasılsa.      Sen tahtında oturup yarını p
Yorum Gönder
Devamı

Hatırlamak Laneti

    Her şey karanlığa gömülür, derin ve sessiz karanlığa... Bazı hatalardan dönülmez. Vakit yetmez toparlanmaya. Pişmanlıklar bavula sığmaz. Bir kısmını bırakırım hiç bilmediğim yabancı bir şehirde, seninle birlikte.       Sevebilirdim oysa burayı, yaşayabilirdim yıllarca. Köşe başında bir kahvecim olurdu, her gün gittiğim bir kitapçım… Müzelerin önünden geçerken birlikte gezeriz diye planlar yapardım. Bir pizzacı bulurduk sonra. Bir kilisenin önünde otururduk yorulunca. Elini tutardım yürürken. Hangi sokakta istersen orada fotoğraf çekilirdik. Seni trene bindirip de uğurlama vakti gelince, gitme derdim!      Sana gitme demedim, Lavinia. Sarılıp öpmedim. Bunlar valizime sığdırabildiğim pişmanlıklardan birkaçı. Artık nereye gitsem yanımda taşıyacağım, bu ıssız karanlıkta bana eşlik etsinler diye. Hatırlayacağım. Sen unuttun mu acaba?       Hatırlamak laneti ile cezalandırılmışım ben. Milyonlarca olasılık dönüyor kafamda, yaşadığımız hayatlar ve yaşamadıklarımız da… Sakın yanlış bir şey
Yorum Gönder
Devamı

Hazan Biri

            Dünya üzerime gelir; diz çökmüş Atlas gibiyim. Omuzlarım ezilir, kelimeler boğazıma dizilir. Kimseye laf anlatmak gelmez içimden. Gözlerime bakma anne, sana yalan söylemek istemem. Nazende bi' düş, bazen bir gülüş alır götürür... Sessiz bir öpüş ve keskin bir bakış öldürür beni. Yazan biri değil, hazan biriyim artık ben. Yapraklarım dökülür.       Geçmiş, dönemeyeceğim kadar uzaklaşır benden. Kurduğum hayaller yıkılır, propagandasını yaptığım davalar satılık çıkar. Dionysosçu bir tragedya oynarım. Çağın bir kahraman ve sana baş kaldıran! Ne gelir elden? Artık formüllerle yazamam. Semih fark eder, Cennet beğenmez. Koray, zarlarımı yeniden at! Soluyor bak auram. Bu fani bedenim elbet tadacak bir gün ecelden; fakat ideam ulaşılamaz.     Kaç kere sıfırdan başlayabilir ki insan? Daha kaç savaşa tanıklık eder bu meydan? Kaç yağmur temizler günahlarımı? Ben, senin yerine de yandım ulan! Sen taşı içimde söndürdüğüm bu yangını. Al ellerinin arasına başını, söyle kendine ne yalan
Yorum Gönder
Devamı