Yazıt

Yazmakta hiçbir zaman iyi olmadım. Bu sefer el yazımdan da sözetmiyorum. Tüm o süslü cümleler ve aptal kafiyelerden bahsediyorum. İyi olan birkaç yazım varsa, onlar da perilerin eseri. İlham geliyorsa güzel yazdım, ilham gelmeyen yazıların çoğunda battım. Kafiye çabasını gördünüz değil mi nasıl da eğreti duruyor. Bazen ısmarlama yazılar yazdım, sanki ilham varmışçasına. Örneğin yolculuklarda, bazen yalnız kalınca, bazen duygusallaşınca... Bu ısmarlama yazıların çoğunda istediğimi aktaramadım kağıda. Bazılarıysa hoşuma gitti. Bazen de sırf yazmak istediğim için yazdım. Bu yazılara "Yazasım Var" diye başlıklar koydum. Nasıl yazdığımdan o kadar bahsettim ki size, hepsini okuyup tarifimi çıkarabilirsiniz. Tıpkı yemek tarifi gibi. Ama hey, şimdiden söyleyeyim deneseniz bile benimki gibi olmayacak. Çünkü her tarifte olduğu gibi bunda da tariflerde yazmayan ama yemeği asıl özel kılan bir sır var. Neyse konuyu çok dağıttım yine. Ne diyorduk? Yazasım var... (Yazasım Var #3) O kada

03.11.2017 Krakow Kulaklarımda bir çınlama var. Hani şu bol aksiyonlu Hollywood filmlerinde esas adamın etrafına baktığı ve toz toprak içinde -muhtemelen bir patlamadan kurtulmuş- kulağındaki çınlama azalırken yavaş yavaş nefesini daha sonra da çevredeki insanların çığlıklarını ve siren seslerini duymaya başladığı sahnede olduğu gibi... Tam orda dur! Çünkü işte o adam benim ve bu sirenler de tepeme yıkılan paralel evrenler için çalıyor. Bu sabah uyandığımda bugünün çok güzel bir gün olacağını düşünerek falan uyanmadım esasen. Aslına bakarsan söylediğim ilk sözcükler bir çift küfürden ibaretti. Prag'dan Krakow'a geçerken çok kötü bir otobüs yolculuğu yaptım. Yine de Prag harikaydı. Orada çok güzel olduğunu düşündüğüm bir yazı yazdım, başlığı "Sana Dair". Hayır, sana dair değil sadece ismi öyle. Neyse zaten bir ara atarım, sonra ister Ekim'e okursun ister Kasım'a. İşte her şey böyle başladı; yine bir yolculukla. Bu sefer, yolculukların en kötüsüyle...

Gördüklerim rüya mıydı yoksa gerçek mi ayırt edemiyorum. Elimde sadece, benim de birazdan size anlatacağım gibi olanları bana anlatan insanların hikayeleri ve o hikayeler doğrultusunda belki de hayal gücümün boşlukları doldurma çabası var. Ben o 'nu böylesine net hatırlarken olanların gerçek olup olmadığının ne önemi var ki! Nasılsa o 'nu düşündüğümde yine içimi ferahlatan o rüzgar esecek... Muhtemelen aynı gece çalınan gitarımdan çıkan metalik ama bir o kadar da insanın ruhunu okşayan seslerin hissettirdiği türden hisler uyandıran bir masal olarak görüyorum o' nunla tanışmamızı. Bu aslında bir tanışma öyküsü. Asla tam anlamıyla tanışamadığım "o" kadınla olan hikayem de, tüm serseriliklerimin sebebi olan alkol ile başlıyor. Gümüşi ayın ve gri bulutların uzandığı gök yüzüne paralel, sokak taşlarının üzerinde uzanmış, yatarken bulmuşlar beni. Bağır çağır ağlıyor, sayıklıyor ve kendi kendime; anneme bir adamı öldürdüğümü anlatıyorken aramışlar polisi. Cahil komş

Bir sineğin vızıldamasını özler gibi özlüyorum o günleri. Aslında herkes onlardan nefret eder ama hiçbir yaz ayı da sineksiz geçmez. Terinin derine yapıştığı o bunaltıcı sıcakların olduğu mevsim işte. Neredeyse herkesin en sevdiği. Yaz'ı özler gibi özlüyorum seni. Nasıl unutulur ama bulutsuz bir gökyüzüne sahip lacivert renkteki yaz geceleri? Nasıl unutabilir bir insan o gecelerde serin esintiler eşliğinde kurduğu hayalleri? Nasıl unutsun ki? Neden unutsun ki? Hararetini gideremediğin o günlerin gecesine sıcaktan uyuyamamaları da ekle. Hani şu derdi bol insanların kafalarını yastıklara koyup dertlerinin katlanması, aşıkların aşklarını düşündüğü o uzun hülya saatleri gibi. Aynı işte; onlar da uyuyamıyor, bunlar da ve şunlar da. O kadar boktan bir durum işte. Kalp sızısı gibi acıtan güneş yanıklarının ve pişiklerin olduğu mevsimden söz ediyorum. Diliniz bir metre dışarda gezerken gölge bir yer arıyorsunuz ya hep. Ömrümüz aramakla geçiyor zaten anasını satayım. Kimi ruh eşini arıyor

Sonunu bildiğim bir kitap gibiydi bu. Tıpkı kitabı eline aldığında ilk iş en arka sayfada yazılı son cümleye bakan Gözde gibi. Oysa kitabın sonunu bana hiç söylemezdi. Gözlerine baktığım zaman gerçeği görürdüm, her zaman gördüm. Beni bekleyen sonun onlarca sayfaya değeceği veya hayal kırıklığına sebep olacağı gerçeği. Bu ikilem yüzünden nefret ettim sonunu bildiğim her şeyden. Çünkü bazen sonunun kötü olacağını bile bile devam edersin. Sonunda ölüm olduğunu bildiğin halde yaşamak gibi. Deyim yerindeyse savaşırsın, çünkü hayat bunu gerektirir. Gerçeği bilmek çoğu zaman hiç kimse için bir şey ifade etmez. Çünkü gerçeğin duygularla hiç alakası olmadı. Onu sevebilirsin, ondan nefret edebilirsin hatta ona karşı tamamiyle kayıtsız kalabilirsin ama o orda öylece durur. İnsan türü bu yüzden en kötü senaryonun içine düşmediği sürece gerçekle ilgilenmez. Bir suç olmadan delillere ihtiyaç hiç olmamıştır. İstibdatsız aydınlanma görülmemiştir. Ağlamayana süt verilmemiştir. Hayır, insanlık gerçe